Shempre, dahil busy ako sa aking walang katapusang pagwa-wallow sa self-pity, nakalimutan kong, oo nga pala, I don't have monopoly on pain.
And so I sent a personal message to a friend I haven't gotten in touch with for a long time and greeted him belated happy birthday. And so I proceeded telling him about my latest misfortune, about losing my laptop and all that jazz, and then I asked him how he is. And then he said,
"Eto, two weeks na absent. Pabalik-balik sa Makati Med. Nagblack-out kasi ako, na-stitch yung lips at arms ko. Hindi pa alam yung reason for the black-out."
Tapos, pina-test siya ng kung anu-ano, shempre. ECG, 2D Echo, Holter, for the heart, EEG, CT Scan for the head, tapos nalaman pa daw na mataas ang cholesterol at liver enzyme sa blood niya ata, something, so pinapa-test siya ulit, CT-Scan with contrast naman. Pina-test pa daw siya for Hepa, buti negative naman. At ang masasabi ko dito eh, kumusta naman di ba?
Tinanong ko siya, "chubby ka ba ngayon?"
Sagot niya, "chuuuuubby."
I see, he still got his sense of humor. Buti naman. ###
Thursday, August 27, 2009
Tuesday, August 25, 2009
Walang kawala
Sa pagkakaalam ko, wala naman akong balat sa pwet, pero parang sinusundan ata ako ng malas.
Nung Biyernes, 21 August 2009, lumabas ako ng bahay ng alas-dos ng hapon. Gutom na kasi ako, kailangan kong mag-lunch. So nagpunta ako ng TriNoMa. Uuwi na dapat ako pagkatapos maglunch kasi masakit ang tiyan ko, pero naisipan kong dumaan sa Powerbooks. Sale kasi. May nakita ako, I Want Those Shoes. Naka-70% off. Eh pag bumili ka pala ng book na naka-70% off, may libre pang book na naka 80% off naman. So medyo natagalan pa kong maghanap, kasi dapat pareho sila halos ng value. So pagkabili ng books, uwi na ako. Mga alas-singko ng hapon yun.
Pagdating ko sa bahay, pagbukas ko ng screen door, sira yung pinto namin! Intact yung lock pero sira yung pinto. Kinabahan na ko. Shet!
So tinulak ko yung pinto at nakita ko yung table nila, nakatanggal yung drawer tapos kalat-kalat sa floor yung mga payslips. Medyo natatawa pa ko sa utak ko kasi naisip ko, shet, classic crimse scene ah. So dumire-diretso pa din ako. Chineck ko yung kusina, yung lutuan, yung CR. Tas tumingin ako sa taas, nakabukas yung ilaw sa corridor. Yung damit ko, nasa sahig, lukot na lukot, parang ginawang basahan. So sinilip ko yung kwarto ko, nakasara yung ilaw pero nakataas yung mga kurtina, nakabukas lahat ng pinto ng closet, nakatanggal yung mga drawer. Pati mga underwear ko nakakalat sa floor. Pagtingin ko, wala sa closet yung laptop at camera ko. Shet lang talaga di ba? Yung kwarto nila, ganun din, though hindi ko pa ma-assess kung ano yung mga nawala sa kanila. (Later na lang namin narealize na pati air cooler nila kinuha, pero kung bakit at paano, considering ang mura lang nun at ang bulky pa, hindi namin alam. Pero walang tao. (Eh ano naman nga gagawin ko kung may tao akong makikita dun di ba?)
Hindi pa kasi ko masyadong nag-iisip nun. Pagkatapos nun, pinagsabihan nila ko na ang foolish nung ginawa ko. Dapat di ako pumasok nung nakita kong sira na yung pinto. Dapat nagpasama na ko. Eh kasi naman I was half-expecting aabutan ko pa yung magnanakaw sa loob. (Exactly the point why I shouldn't have gone in, in the first place.)
Tapos lumabas ako ng pinto, tinawagan ko siya. Nanginginig yung boses ko nung sinabi ko "Ei, nanakawan tayo." Siguro na-shock din siya... malamang! Sabi niya, "Sige uuwi na ko in a while, mga seven. Coding kasi ako." Napa-tumbling ako dun. Kasi mga 5:30 p.m. yun eh. tas uwi siya after mga an hour pa. Tapos ako, "Ano'ng gagawin ko dito sa bahay?" Sabi niya "Pasama ka muna. Uuwi na ko maya-maya." Tapos, tumawag din siya maya-maya, pauwi na raw siya. In short, pareho kaming nalilito. Eh kasi ba naman, paano ba naman ipo-process ng utak mo na nanakawan kayo di ba?
So marami pang kalituhan, marami pang text at tawag, punta sa pulis ("Ano po ang gusto ninyong gawin namin?"), bili ng lock, ayos ng pinto, iyak, "Okay ka lang ba jan? Okay ka lang mag-isa?", order ng Jollibee na inabot ng ten years bago dumating.
Noong gabi na at kaming dalawa na lang sa bahay, nung hindi pa ko nagsasalita dahil hindi ko kayang magsalita nang hindi maiiyak, nagtanong siya, "Nagsisisi ka bang lumipat ka ng bahay?"
Nung Biyernes, 21 August 2009, lumabas ako ng bahay ng alas-dos ng hapon. Gutom na kasi ako, kailangan kong mag-lunch. So nagpunta ako ng TriNoMa. Uuwi na dapat ako pagkatapos maglunch kasi masakit ang tiyan ko, pero naisipan kong dumaan sa Powerbooks. Sale kasi. May nakita ako, I Want Those Shoes. Naka-70% off. Eh pag bumili ka pala ng book na naka-70% off, may libre pang book na naka 80% off naman. So medyo natagalan pa kong maghanap, kasi dapat pareho sila halos ng value. So pagkabili ng books, uwi na ako. Mga alas-singko ng hapon yun.
Pagdating ko sa bahay, pagbukas ko ng screen door, sira yung pinto namin! Intact yung lock pero sira yung pinto. Kinabahan na ko. Shet!
So tinulak ko yung pinto at nakita ko yung table nila, nakatanggal yung drawer tapos kalat-kalat sa floor yung mga payslips. Medyo natatawa pa ko sa utak ko kasi naisip ko, shet, classic crimse scene ah. So dumire-diretso pa din ako. Chineck ko yung kusina, yung lutuan, yung CR. Tas tumingin ako sa taas, nakabukas yung ilaw sa corridor. Yung damit ko, nasa sahig, lukot na lukot, parang ginawang basahan. So sinilip ko yung kwarto ko, nakasara yung ilaw pero nakataas yung mga kurtina, nakabukas lahat ng pinto ng closet, nakatanggal yung mga drawer. Pati mga underwear ko nakakalat sa floor. Pagtingin ko, wala sa closet yung laptop at camera ko. Shet lang talaga di ba? Yung kwarto nila, ganun din, though hindi ko pa ma-assess kung ano yung mga nawala sa kanila. (Later na lang namin narealize na pati air cooler nila kinuha, pero kung bakit at paano, considering ang mura lang nun at ang bulky pa, hindi namin alam. Pero walang tao. (Eh ano naman nga gagawin ko kung may tao akong makikita dun di ba?)
Hindi pa kasi ko masyadong nag-iisip nun. Pagkatapos nun, pinagsabihan nila ko na ang foolish nung ginawa ko. Dapat di ako pumasok nung nakita kong sira na yung pinto. Dapat nagpasama na ko. Eh kasi naman I was half-expecting aabutan ko pa yung magnanakaw sa loob. (Exactly the point why I shouldn't have gone in, in the first place.)
Tapos lumabas ako ng pinto, tinawagan ko siya. Nanginginig yung boses ko nung sinabi ko "Ei, nanakawan tayo." Siguro na-shock din siya... malamang! Sabi niya, "Sige uuwi na ko in a while, mga seven. Coding kasi ako." Napa-tumbling ako dun. Kasi mga 5:30 p.m. yun eh. tas uwi siya after mga an hour pa. Tapos ako, "Ano'ng gagawin ko dito sa bahay?" Sabi niya "Pasama ka muna. Uuwi na ko maya-maya." Tapos, tumawag din siya maya-maya, pauwi na raw siya. In short, pareho kaming nalilito. Eh kasi ba naman, paano ba naman ipo-process ng utak mo na nanakawan kayo di ba?
So marami pang kalituhan, marami pang text at tawag, punta sa pulis ("Ano po ang gusto ninyong gawin namin?"), bili ng lock, ayos ng pinto, iyak, "Okay ka lang ba jan? Okay ka lang mag-isa?", order ng Jollibee na inabot ng ten years bago dumating.
Noong gabi na at kaming dalawa na lang sa bahay, nung hindi pa ko nagsasalita dahil hindi ko kayang magsalita nang hindi maiiyak, nagtanong siya, "Nagsisisi ka bang lumipat ka ng bahay?"
"Hindi naman."
Hindi naman.###
Subscribe to:
Posts (Atom)